Als trainen en coachen samenvalt.

Geplaatst op maandag 12 september 2016

---

Ik heb onlangs een training gegeven aan een groep professionals van een farmaceutisch bedrijf. De opdracht luidde om middels een (korte) gespreksronde en een actief, ervarend leren gedeelte, aan de slag te gaan met het thema vertrouwen.

Deze groep mensen had nog geen ervaring met groepsgerichte training of coaching. Ik spreek hier nadrukkelijk over groep, omdat al vrij snel duidelijk werd, dat het hier niet ging om een team maar een groep. Een groep mensen die samen werkten.

Tijdens de start van de training werd als snel duidelijk dat deze groep mensen gewend was om hard te werken. Taakgericht, met een minimum aan sociale interactie binnen de groep. De taakgerichtheid was vooral gefocust op de eigen werkzaamheden. De collega's werden vooral gezien als andere individuen die hetzelfde werk deden. Het contact was met name taak-gerelateerd.

We hebben hierover met elkaar gesproken. Wat betekent het om samen te werken zonder dat er sprake is van echte samenwerking? Wat doet het gebrek aan sociale interactie met je, als je dag in dag uit vooral bezig bent om je werk af te krijgen?

Meteen werd duidelijk dat dit gebrek gevoeld werd. De groepsleden spraken dit uit naar elkaar. Wat het met je doet. Hoe je dan met je collega's omgaat. Wat dat met je collega's doet. Langzaam veranderde er iets in de houding van de groepsleden. Door het gesprek met elkaar aan te gaan volgde er ontspanning, opluchting bijna. Er werden mooie dingen gezegd door moedige mensen. Het zou een korte gespreksronde worden, maar deze werd langer dan verwacht.

De ervarend leren oefeningen die hierop volgden verstevigden de groep in het gevoel dat zij een team wilden worden. Door de oefeningen werd duidelijk en zichtbaar hoe de groep zocht naar samenwerking. Een team dat samenwerkt en contact maakt met elkaar. Daar is lef voor nodig. Lef om je kwetsbaar op te durven stellen. De eerste stappen zijn gezet..

Wat vindt u van dit verhaal? Reageer hier: